Het is zomervakantie, mijn jongens hebben hun bezigheden en hebben mij even niet nodig. Ik maak van het moment gebruik om lekker niet productief door mijn Instafeed te scrollen. Na het onvermijdelijke kattenfilmpje en een update van de Speld, valt mijn oog op een post van Sophi, een online platform voor ouders-van. ‘Ontwikkeling kind stagneert: mag mijn zoon alsjeblieft zoveel mogelijk leren?’ is de kop. Een vraag die ik een paar jaar geleden zelf over Daniël had kunnen stellen- en ook heb gesteld. In plaats van verder scrollen open ik het bijbehorende verhaal.
Zoveel mogelijk leren
Het gaat over de zoon van Jaimie, die op zijn Vso geen taal of rekenen meer krijgt, maar werknemersvaardigheden.
‘Het was de eerste keer dat iemand recht in mijn gezicht zei dat het niet nodig was om hem zoveel mogelijk te leren. Ik was verbijsterd’, schrijft Jaimie in haar verhaal. Ik voel met haar mee, de eerste keer dat ik dat hoorde was ik ook verbijsterd. Want waarom zou mijn zoon Daniël niet mogen blijven leren, terwijl van zijn broers wel verwacht wordt dat ze doorleren en hun cognitieve talenten zoveel mogelijk te gelde maken?
Ook na het Vso zijn er bijna geen onderwijsmogelijkheden voor onze kinderen. Ja er is Spelderholt, maar dat is meteen een hele grote stap. En ja, veel dagbestedingen doen aan vaardigheidstrainingen, maar dat is toch echt iets anders dan verder leren en je in algemene zin ontwikkelen. De moeder in het verhaal van Sophi vond gelukkig een ‘wat aparte dagbesteding waar taal en rekenen elke dag op het programma staan.’
Eigen initiatief
Hier in Breda kon ik zo’n aparte dagbesteding niet vinden. Dus hebben we het heft in eigen handen genomen en ALEZ opgericht. Volgende week beginnen we aan ons vijfde academie-jaar. In 2020 hadden we twee jongeren, nu bieden we negen jongeren de kans om zo zelfstandig mogelijk te worden en hun talenten te ontdekken en te ontwikkelen.
Op de Facebookpagina van Sophi, verzucht een moeder onder de Jaimie-post: ‘Het blijft gewoon altijd vechten voor je kind. Met alles. Dat geldt voor zorg, voor onderwijs, voor wonen, voor aangepaste sport, fysieke toegankelijkheid, de juiste hulpmiddelen of sociale aangelegenheden.’ Ze schrijft ook: ‘Ouders moeten voortaan in alles maar eigen initiatieven op gaan zetten, want Nederland zelf vertikt het gewoon om dingen fatsoenlijk en op maat aan te bieden.’
Gewoon leuk
Ik staar naar haar woorden, voel me aangesproken. Want ALEZ is een ouderinitiatief, ik stop er al vier jaar al mijn ziel, zaligheid, tijd en energie in. Als (onbetaalde) directeur. Ondanks dat het natuurlijk beter was geweest als ‘de dingen in Nederland fatsoenlijk en op maat aangeboden werden’, kan ik ALEZ en alle ervaringen die ik opdoe niet meer missen.
Het is soms een strijd, maar het is ook ontzettend leuk om zo’n academie van de grond te krijgen. Om je eigen plek te creëren en buiten de gebaande paden om te gaan. Om te zien hoe de ene ALEZ-jongere toch nog leert lezen en de andere opeens zelfstandig door de stad fietst. Of met de trein durft.
Met ALEZ verleggen we een steen in de rivier die de Nederlandse zorg is. Ik sta te trappelen om na de zomer weer te beginnen. Net als Daniël overigens.
ALEZ zet in op zo zelfstandig mogelijk worden. Hoe we dat doen? Lees verder en vraag meteen het infopakket aan, met leuke groei-verrassing!