Het is juni 2020, samen met collega-moeder Wendy zit ik bij Moeke op de Ginnekenmarkt. We bestellen wijn en genieten ervan dat het terras weer open is na maanden lockdown. Op het spreekwoordelijke bierviltje rekenen we uit of we voor onze kinderen Maaren en Daniël een academie met kleinschalig onderwijs op kunnen te richten om verder te leren na het VSO en Pro. Natuurlijk kan dat, want we willen het veel te graag.
Samen met twee andere moeders hebben we dan al een tijdje het plan om een soort Spelderholt op te richten hier in het zuiden. Een plan met een hele grote ambitie en dus een hele lange adem. Tijdens een van onze discussies in het vroege voorjaar van 2020, stel ik voor om een tweesporenbeleid te gaan voeren: een kleinschalige academie vanaf augustus naast het grote plan. ‘Daniël gaat na de zomer niet terug naar het VSO en anders zit hij thuis’, leg ik uit.
Wendy haakt meteen aan: ‘Dan doe ik mee, want Maaren gaat ook niet terug naar de Praktijkschool.’
Kleinschalige academie
En dat brengt ons in juni op het terras van Moeke. Na veel discussie hebben we een naam. We besluiten ALEZ op z’n Frans uit te spreken, ook al missen we een L. Het klinkt lekker: we gaan ervoor. We hebben een logo en zowel de persoonlijk begeleider van Maaren als van Daniël doen graag mee. Aan de tuintafel bij Wendy verzinnen we een lesprogramma en verdelen we de dagen. Via via kunnen we een zaaltje huren bij Dennenlucht. En op maandag 24 augustus 2020 opent ALEZ voor de allereerste keer haar deuren.
Toen in de tuin bij Wendy, paste heel ALEZ rond de tuintafel. Nu vijf jaar later, organiseren we een lustrumdiner met een theatervoorstelling voor 70 mensen en dan hebben we echt alleen de meest betrokken mensen uitgenodigd. Terwijl ik dit opschrijf, krijg ik kippenvel op mijn armen. De droom die we toen hadden om een leven lang leren ook voor onze kinderen mogelijk te maken is realiteit aan het worden. Zoals Wendy altijd zegt: ‘Het is van de zotte dat jongeren met een verstandelijke beperking de minste tijd krijgen om te leren, terwijl ze de meeste tijd nodig hebben omdat ze langzamer leren.’
Dromen komen uit
Toen aan die tuintafel droomden we over verder leren na de middelbare school, die droom is nu realiteit, we zijn een eind op weg.
We droomden over zo zelfstandig mogelijk worden. Alle jongeren hebben de afgelopen jaren stappen gezet in hun zelfstandigheid die we als ouders niet meer hadden verwacht. Daniël en Maaren zeker ook.
We droomden over nieuwe vrienden maken en een eigen netwerk opbouwen. Iedere jongere heeft ondertussen een eigen netwerk, dat nog steeds groeit.
En we droomden over inclusie. ALEZ moest en zou midden in de samenleving staan. Samen optrekken met leeftijdsgenoten stond heel hoog op ons wensenlijstje in de eerste plannen. Ook die droom is uitgekomen. We organiseren stages bij gewone bedrijven en organisaties. En de jongeren zitten op woensdag in de klas met MBO-studenten. We wonnen er in 2023 de INC Award voor.
Het spoor van de kleinschalige academie om ervoor te zorgen dat Daniël in 2020 niet thuis zou komen te zitten, heeft het ambitieuze plan ingehaald. We dromen nu verder over de volgende vijf jaar: hoe maken we ALEZ groot zonder onze kernkwaliteit kleinschalig onderwijs op maat te verliezen?
Wil jij ALEZ feliciteren met dit vijfjarig bestaan? Dat kan met een donatie! Heel erg dank je wel.